به منظور بررسی اثر شوری بر فیزیولوژی دو رقم فلفل دلمه ای سبز و نارنجی، آزمایشی در سال 1398 در دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران انجام شد.
این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در گلخانه ای که در آن تیمارها شامل چهار سطح شوری (آبیاری با آب معمولی، آبیاری با شور 1.5، 4.5 و 6.5 دسی زیمنس بر متر) بود.
افزایش سطح شوری باعث افزایش فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در فلفل دلمه ای گلخانه ای ۱۴۰۱ نارنجی شد.
بیشترین میزان فعالیت این آنزیم در رقم پرتقال در حضور 5/6 دسی زیمنس بر متر آب شور به دست آمد.
فلفل دلمه ای سبز در تمام سطوح شوری دارای محتوای نشاسته بالاتری نسبت به فلفل دلمه ای رنگی 1401 نارنجی بود.
همچنین با افزایش شوری، غلظت پتاسیم ریشه و اندام هوایی و غلظت سدیم اندام هوایی نسبت به شرایط آبیاری معمولی آب افزایش یافت.
روند افزایشی در غلظت پرولین و فنل با افزایش سطح شوری مشاهده شد.
همچنین افزایش سطح شوری باعث کاهش معنی‌دار تعرق، هدایت روزنه‌ای و غلظت CO2 در فضای زیر روزنه‌ای شد.
با افزایش سطح شوری، غلظت اسید آبسیزیک و کاروتنوئیدها در برگ افزایش یافت.
به طور کلی، شوری منجر به اثرات نامطلوبی بر روی مجموعه‌ای از ویژگی‌های فیزیولوژیکی مورد بررسی هر دو ژنوتیپ شد اگرچه به نظر می‌رسد رقم پرتقال در مقایسه با فلفل دلمه ای چهارپر نسبت به آب شور مقاوم‌تر است.
- منابع:
- تبلیغات:
